αράσσω

(AM ἀράσσω)

ορμώ με δύναμη εναντίον κάποιου

μσν.- νεοελλ.

1. προσορμίζομαι, αράζω

2. προσορμίζω

νεοελλ.

1. επιδιώκω

2. καταφεύγω

αρχ.

Ι. 1. χτυπώ δυνατά, κρούω

2. συγκρούω, συντρίβω

3. (με δοτ.) επιτίθεμαι εναντίον κάποιου, τον προσβάλλω

II. (-ομαι)

1. (για πόρτα) ανοίγω με τριγμό

2. ρίχνομαι κάτω, πέφτω

3. (για πράγματα) κτυπώ το ένα με το άλλο

4. φρ. α) «ἀράσσω στέρνα» — στηθοχτυπιέμαι, θρηνώ

β) «ἀράσσω ὄψεις» — τυφλώνομαι

γ) «ἀράσσω πέτροις» — λιθοβολώ

δ) «ἕλκος ἀραχθὲν ἐξ» — τραύμα που προξενήθηκε από.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται πιθ. για ονοματοποιημένη λ. αβέβαιης ετυμολογίας (πρβλ. άραβος, άραδος). Η υπόθεση ότι το ρ. αράσσω είναι συγγενές με το ῥᾱττω / ῥήσσω «χτυπώ, κρούω» δεν φαίνεται ασφαλής. Από το ρ. αράσσω έχει προέλθει και το νεοελλ. αράζω (Ι)*].